വരണ്ട മണ്ണുപോലെ

വിള്ളലാണ്ട മനസ്സിന്നൊരു 

ചാറ്റൽമഴക്കായി കേഴുന്നു!

മിഴിതരാതെ സമയം

ഝടുതിയിൽ  പോയ്മറയുന്നു!

പൂട്ടിയിട്ട ഓടാമ്പലുകൾ 

തുറക്കാൻ പാടേ മറന്നിരിക്കുന്നു!

എഴുതുവാനെടുത്ത തൂലിക 

മഷി മാത്രം ശർദ്ധിച്ചു,

വിവശയായി കിടക്കുന്നു!

കരിനീല നിറമാർന്ന താളുകൾ,

പോയനാളുകളേയോർത്തു തേങ്ങുന്നു!

കണ്ടുമറന്ന മുഖങ്ങളെ കാലം

ചില്ലിട്ട ചിത്രങ്ങളായി മച്ചിൽ തൂക്കുന്നു!

ജീവിക്കുകയാണോയെന്നു ശങ്കതോന്നിക്കും -

വിധം നിശബ്ദമാണെങ്ങും! 

ഉറക്കെ ചിരിക്കുന്നവർപോലും,

അർത്ഥമില്ലാത്ത നിഴൽചിത്രങ്ങൾപോലെ..

കല്ലറയിലടക്കപ്പെട്ട ആത്മാക്കളുടെ, 

തേങ്ങലുകൾ മാത്രമിപ്പോഴും,

ഉറക്കമില്ലാത്ത രാവുകളിൽ,

കൂട്ടുകൂടാനെത്തുന്നു!

മഞ്ഞിൽ വിരിഞ്ഞ പൂക്കളാണ് നാം..

ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത, 

സ്നേഹിച്ചിരുന്നിരുന്നോയെ-

ന്നാശങ്കപ്പെടാത്ത,

പ്രണയ പരിഭവങ്ങളില്ലാത്ത,

ഏതോ ജന്മാന്തരത്തിന്റെ ശേഷിപ്പുകാർ..! 

ഒരിക്കൽപ്പോലും പരസ്പരം കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത,

ശരീരമുള്ള അരൂപികൾ! 

കണ്ണോടുകണ്ണുചേർന്നിരുന്നിട്ടില്ല,

കൈകൾകോർത്ത് നടന്നിട്ടില്ല,

എങ്കിലും, എവിടെയോയിരുന്നു 

നീയെഴുതുന്നയോരോ വരിയും,

ആത്മാവിലേക്ക് പെയ്തിറങ്ങുമ്പോൾ,

വീണ്ടും പനിനീർപ്പൂവായ് വിരിയുന്നവൾ..ഞാൻ! 

നിന്‍റെ ഇന്നുകളുടെ വിരൽപ്പാടുകളിലെ-

യോരോ കുഞ്ഞു മുറിപ്പാടിലും, മഞ്ഞുകണമായിയുതിരാൻ കൊതിച്ചവൾ! 

ഇന്നലെകളില്ലാതെ.., ഈ മഞ്ഞലകളിൽ, 

നിന്നേത്തിരയുന്നവൾ! 

-മീര 

നോവൊരു പ്രാർഥനയാണ്..
അകം പൊള്ളിച്ചു, അഹങ്കാരമുരുക്കി,
മിഴിനീരായി ഒലിച്ചിറങ്ങുമ്പോൾ,
ശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നതു ആത്മാവു തീണ്ടിയ
ദൗർബല്യങ്ങളാവാം!

നേടുന്നതും  നഷ്ടപ്പെടുന്നതുമെല്ലാമൊരു
മിഥ്യയെന്നു തിരിച്ചറിയുമ്പോഴേക്കും
വേരറ്റു തുടങ്ങിയിരിക്കും
സ്ഥിരസ്മരണകൾക്കും..
പലതുമൊരു നേരംപോക്കു മാത്രമായിത്തോന്നും!

ജീവിതങ്ങൾ തീവണ്ടിപ്പാലങ്ങളെന്ന-
തൊരുപക്ഷേ അലങ്കാരമല്ലായിരിക്കാം..
കൂട്ടിമുട്ടാത്ത എത്രയോ ജന്മങ്ങൾ, പരസ്പരമിന്നുമറിയാതെ,
ഒരേദിശയിലേക്കു ഗമിക്കുന്നു!

മുൻപേ പറന്ന പക്ഷികൾക്കും,
ഇനി ചിറകുമുളയ്ക്കാനുള്ളവയ്ക്കും,
ആകാശമെന്നും ഒന്നുതന്നെ!
ദൂരെച്ചുവക്കുന്ന വിഹായസ്സുനോക്കി,
ഇതെനിക്കുവേണ്ടിമാത്രമെന്നുരച്ച-
ചിത്തമിന്നെത്ര ശൂന്യം!

നേർത്തൊരുപ്പുചാലു വാട്ടിയ കവിൾത്തടം
നനുത്ത നിശ്വാസങ്ങൾ തട്ടിയുണങ്ങവേ,
ഇനിയുമുണങ്ങാത്ത തൃഷ്ണകൾ, വീണ്ടുമേതോ,
നോവുതേടിയലയുന്നു!

I like you,
But let that be very personal..
I like when you smile at my silly jokes and blush when I say that you are cute!
The child like amuse in your eyes,
When I say something from oblivion!
But let that be personal too,
For you can be so different,
Like I have never known!

May be, I like you,
Above the 'becauses' that you have ever contemplated,
Far beyond the boundaries that you imagined existed,
May be deeper than any forgetfulness can ever reach,
But let that be personnal too!
For it takes an eternity, sometimes, to reminiscence to the moments we lived,

to live it all again!
Yet the differences are so vast,
That we get lost in between,
Never living it ever again!

I like you, like that faraway stars,
shining at my despair every time I lookup,
Winking at my hopefulnes,

When it is dark around!!
But let that too remain personal!
For the stars can be too far to know,
The wishes we make on earth!

നാം രണ്ടു യുഗങ്ങൾക്കിപ്പുറം,
അല്ലെങ്കിൽ ഒരുവേള രണ്ടു ജന്മങ്ങൾക്കിപ്പുറം,
എന്തിനു കേവലം രണ്ടു ശതകങ്ങൾക്കിപ്പുറം,
നമ്മേ അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ,
അലിഞ്ഞുപോകുമായിരുന്നതല്ലയോ
ഇന്നു നമ്മേ പൊതിയുന്നൊരീ നിശ്ശബ്ദതതകളെല്ലാം!

ഒന്നു തൊട്ടാൽ നിന്നിലേക്കെത്തുന്ന ദൂരത്തു
ഞാനിരിപ്പെങ്കിലും,
ഏതോ മഞ്ഞലയിൽ കരുങ്ങിയെൻ തോന്നലുകൾ
നിന്നേ വലംവച്ചു പോയതല്ലാതെ,
അറിഞ്ഞതില്ല നീ, ഞാനോ ആവിമൂകതയിൽ
വീണില്ലാതെയായി!

സമയങ്ങളീണങ്ങളായിരുന്നു പണ്ടെങ്കി-
ലിന്നവ കേവലം പറവകൾക്കു,
വിഹായസ്സു  മാത്രമായി!
ഇന്നു നാം വഴികൾ പിരിയവേ, സഹയാത്രി,
നിന്നോടുഞാനെന്തു പറയേണ്ടു!
ഉള്ളിലേക്കെടുത്ത അവസാന പ്രണവായുവും
നിന്നോർമയിൽ മാത്രമായിരുന്നുവെന്നല്ലാതെ!
സഹയാത്രി, ഇനി നിന്നോടു ഞാനെന്തു പറയേണ്ടു!

Masterpiece!

It was everywhere...
Bright and light,
Forms of art!

In the broken cups with mud stains

and in shattered bangles,
In those wrinkled bed sheets, unmade
and in half-dried roses,
There was pure art..

When the trees bend in storm and the
clothes whirled to it's tunes,
When the monsoon mornings
Left it's tear-drops on leaves,
There was beauty in art..

When lovers kissed behind the shades of trees
And wild flowers bloomed in melancholy;
There was the silence in art..
When the old couples held their hands and
walked past squares, slowly,
Life was beating in art!

When tear drops dried halfway through your cheeks,
And the slipping hair strands veiled your face,
There was romance in art!

But, when I looked inside.. my heart,
There stood an image of nothingness 

a gleam of empty hues 
Crystal, pale,
Staring at me from void!

The day distress stamped my heart
So heavily with longingness,

For all those beautiful shades of art
I drank the elixir offered by thee
At the shrine of our shared agonies,
Kissing thy lips hopelessly!

In the upheavals of that love,
I fell deep down to the gloom,
Breaking my heart entrancingly!

The hurt, the wound,and the colour of thy 
bleeding thoughts,

stained my soul with the velvety red of 

Sorrow and grief,
An art, that I have became 
Then was worth a masterpiece!!!

Disclaimer- this is not co- incidental

I was not writing for a while.

May be I loved the outward silence it projected. Sometimes deceiving the world around about the beats that are playing inside your head is an act of doting yourself. It helps even in tricking your own mind to an inebriated melancholy!!!

The akvarellblock papers you bought for me from the shop opposite to the park with that big bougainvillea fencing, left untouched and was covered with the dust of my disownment. The words I had mustered once at ease, have now abandoned me for the want of emotions, which had been drained out while scribbling those letters never posted to you!

It is so strange to know, how the importance of things you once hold close to your heart, lose it's  magic and charm over the time or how we teach ourselves that it no more has any importance. Walking with you every evening, was one of the most important routine of my life. Now sitting here alone and looking at those routine strollers, all I wonder is... whether it was ever important to you?

I was never afraid to voice my feelings, but somehow, I lost the art of playing it in soft tunes. How strange is it to see someone walking away from your life and feel the numbness in your heart, that you stand holding up the weight of the entire universe you built together, on your shoulder alone, trying hard not to drop it and yet seeing it scattering all around you. For a while one even forgets to breathe! 

You have given me such super powers!! You made me realise a lot that which I never knew existed in me! May be I should thank you here. 

I was so ordinary a soul with some scratches and stitches here and there. Hope was my religion and miracles my belief! You made me feel so special for a while only to shook me up to the reality and to sink back into my ordinariness again; leaving everything that has happened between us just a mirage! 

But, now that I have outgrown the disinterests of you,  one thing which weighed me down, I can rightfully claim the share of the Wisdom that once was hidden away from me; which is now revealed and bestowed by your sheer indifferences.

You don’t lose people from your life... you dont stop loving them either. You just get use to the distance and their absence. You learn to sing along to the music playing in your heart and start enjoying its rhythm alone. But deep down your heart misses one beat to every rhythm and it brings moist to your eyes. But then, it is life after all... just like any other win-win game. You need to play along untill you totally lose all its beats!

Well.. nevertheless to say, I do like the pause n replay button.. lot more than the alt+cntrl+delete.. ;)

So here I am... refurbishing again the best story of my life!