വരണ്ട മണ്ണുപോലെ

വിള്ളലാണ്ട മനസ്സിന്നൊരു 

ചാറ്റൽമഴക്കായി കേഴുന്നു!

മിഴിതരാതെ സമയം

ഝടുതിയിൽ  പോയ്മറയുന്നു!

പൂട്ടിയിട്ട ഓടാമ്പലുകൾ 

തുറക്കാൻ പാടേ മറന്നിരിക്കുന്നു!

എഴുതുവാനെടുത്ത തൂലിക 

മഷി മാത്രം ശർദ്ധിച്ചു,

വിവശയായി കിടക്കുന്നു!

കരിനീല നിറമാർന്ന താളുകൾ,

പോയനാളുകളേയോർത്തു തേങ്ങുന്നു!

കണ്ടുമറന്ന മുഖങ്ങളെ കാലം

ചില്ലിട്ട ചിത്രങ്ങളായി മച്ചിൽ തൂക്കുന്നു!

ജീവിക്കുകയാണോയെന്നു ശങ്കതോന്നിക്കും -

വിധം നിശബ്ദമാണെങ്ങും! 

ഉറക്കെ ചിരിക്കുന്നവർപോലും,

അർത്ഥമില്ലാത്ത നിഴൽചിത്രങ്ങൾപോലെ..

കല്ലറയിലടക്കപ്പെട്ട ആത്മാക്കളുടെ, 

തേങ്ങലുകൾ മാത്രമിപ്പോഴും,

ഉറക്കമില്ലാത്ത രാവുകളിൽ,

കൂട്ടുകൂടാനെത്തുന്നു!

മഞ്ഞിൽ വിരിഞ്ഞ പൂക്കളാണ് നാം..

ഒരിക്കലും പ്രതീക്ഷിക്കാത്ത, 

സ്നേഹിച്ചിരുന്നിരുന്നോയെ-

ന്നാശങ്കപ്പെടാത്ത,

പ്രണയ പരിഭവങ്ങളില്ലാത്ത,

ഏതോ ജന്മാന്തരത്തിന്റെ ശേഷിപ്പുകാർ..! 

ഒരിക്കൽപ്പോലും പരസ്പരം കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത,

ശരീരമുള്ള അരൂപികൾ! 

കണ്ണോടുകണ്ണുചേർന്നിരുന്നിട്ടില്ല,

കൈകൾകോർത്ത് നടന്നിട്ടില്ല,

എങ്കിലും, എവിടെയോയിരുന്നു 

നീയെഴുതുന്നയോരോ വരിയും,

ആത്മാവിലേക്ക് പെയ്തിറങ്ങുമ്പോൾ,

വീണ്ടും പനിനീർപ്പൂവായ് വിരിയുന്നവൾ..ഞാൻ! 

നിന്‍റെ ഇന്നുകളുടെ വിരൽപ്പാടുകളിലെ-

യോരോ കുഞ്ഞു മുറിപ്പാടിലും, മഞ്ഞുകണമായിയുതിരാൻ കൊതിച്ചവൾ! 

ഇന്നലെകളില്ലാതെ.., ഈ മഞ്ഞലകളിൽ, 

നിന്നേത്തിരയുന്നവൾ! 

-മീര 

നോവൊരു പ്രാർഥനയാണ്..
അകം പൊള്ളിച്ചു, അഹങ്കാരമുരുക്കി,
മിഴിനീരായി ഒലിച്ചിറങ്ങുമ്പോൾ,
ശുദ്ധീകരിക്കപ്പെടുന്നതു ആത്മാവു തീണ്ടിയ
ദൗർബല്യങ്ങളാവാം!

നേടുന്നതും  നഷ്ടപ്പെടുന്നതുമെല്ലാമൊരു
മിഥ്യയെന്നു തിരിച്ചറിയുമ്പോഴേക്കും
വേരറ്റു തുടങ്ങിയിരിക്കും
സ്ഥിരസ്മരണകൾക്കും..
പലതുമൊരു നേരംപോക്കു മാത്രമായിത്തോന്നും!

ജീവിതങ്ങൾ തീവണ്ടിപ്പാലങ്ങളെന്ന-
തൊരുപക്ഷേ അലങ്കാരമല്ലായിരിക്കാം..
കൂട്ടിമുട്ടാത്ത എത്രയോ ജന്മങ്ങൾ, പരസ്പരമിന്നുമറിയാതെ,
ഒരേദിശയിലേക്കു ഗമിക്കുന്നു!

മുൻപേ പറന്ന പക്ഷികൾക്കും,
ഇനി ചിറകുമുളയ്ക്കാനുള്ളവയ്ക്കും,
ആകാശമെന്നും ഒന്നുതന്നെ!
ദൂരെച്ചുവക്കുന്ന വിഹായസ്സുനോക്കി,
ഇതെനിക്കുവേണ്ടിമാത്രമെന്നുരച്ച-
ചിത്തമിന്നെത്ര ശൂന്യം!

നേർത്തൊരുപ്പുചാലു വാട്ടിയ കവിൾത്തടം
നനുത്ത നിശ്വാസങ്ങൾ തട്ടിയുണങ്ങവേ,
ഇനിയുമുണങ്ങാത്ത തൃഷ്ണകൾ, വീണ്ടുമേതോ,
നോവുതേടിയലയുന്നു!

I Like You

I like you—
But let that be very personal.
I like when you smile at my silly jokes,
And blush when I say you're cute.

The childlike amusement in your eyes,
When I say something from oblivion—
But let that be personal too.

For you can be so different,
Like I’ve never known.

Maybe, I like you
Above the becauses you’ve ever contemplated,
Far beyond the boundaries you imagined existed,
Maybe deeper than any forgetfulness can ever reach—
But let that be personal too.

For it takes an eternity, sometimes,
To reminisce the moments we lived,
To live it all again.

Yet the differences are so vast,
That we get lost in between,
Never living it ever again.

I like you, like those faraway stars,
Shining on my despair every time I look up,
Winking at my hopefulness,
When it is dark around.

But let that too remain personal—
For the stars can be too far to know
The wishes we make on Earth!!

നാം രണ്ടു യുഗങ്ങൾക്കിപ്പുറം,
അല്ലെങ്കിൽ ഒരുവേള രണ്ടു ജന്മങ്ങൾക്കിപ്പുറം,
എന്തിനു കേവലം രണ്ടു ശതകങ്ങൾക്കിപ്പുറം,
നമ്മേ അറിഞ്ഞിരുന്നെങ്കിൽ,
അലിഞ്ഞുപോകുമായിരുന്നതല്ലയോ
ഇന്നു നമ്മേ പൊതിയുന്നൊരീ നിശ്ശബ്ദതതകളെല്ലാം!

ഒന്നു തൊട്ടാൽ നിന്നിലേക്കെത്തുന്ന ദൂരത്തു
ഞാനിരിപ്പെങ്കിലും,
ഏതോ മഞ്ഞലയിൽ കരുങ്ങിയെൻ തോന്നലുകൾ
നിന്നേ വലംവച്ചു പോയതല്ലാതെ,
അറിഞ്ഞതില്ല നീ, ഞാനോ ആവിമൂകതയിൽ
വീണില്ലാതെയായി!

സമയങ്ങളീണങ്ങളായിരുന്നു പണ്ടെങ്കി-
ലിന്നവ കേവലം പറവകൾക്കു,
വിഹായസ്സു  മാത്രമായി!
ഇന്നു നാം വഴികൾ പിരിയവേ, സഹയാത്രി,
നിന്നോടുഞാനെന്തു പറയേണ്ടു!
ഉള്ളിലേക്കെടുത്ത അവസാന പ്രണവായുവും
നിന്നോർമയിൽ മാത്രമായിരുന്നുവെന്നല്ലാതെ!
സഹയാത്രി, ഇനി നിന്നോടു ഞാനെന്തു പറയേണ്ടു!

Masterpiece!

Art Was Everywhere

It was everywhere…
Bright and light,
Forms of art.

In broken cups with mud stains,
And in shattered bangles,
In those wrinkled, unmade bedsheets,
And in half-dried roses—
There was pure art.

When trees bent in storms,
And clothes danced to their tunes,
When monsoon mornings
Left teardrops on leaves—
There was beauty in art.

When lovers kissed behind the shades of trees,
And wildflowers bloomed in melancholy,
There was silence in art.

When old couples held hands
And walked past squares, slowly,
Life was beating in art.

When teardrops dried halfway down your cheeks,
And slipping strands of hair veiled your face—
There was romance in art.

But when I looked inside… my heart,
There stood an image of nothingness—
A gleam of empty hues,
Crystal, pale,
Staring at me from the void.

The day distress stamped my heart
So heavily with longing,
For all those beautiful shades of art,
I drank the elixir offered by thee
At the shrine of our shared agonies,
Kissing thy lips hopelessly.

In the upheavals of that love,
I fell deep into the gloom,
Breaking my heart—entrancingly.

The hurt, the wound, and the color of thy
Bleeding thoughts
Stained my soul with the velvety red
Of sorrow and grief—
An art I became.

And then…
I was worth a masterpiece!

Disclaimer- this is not co- incidental

The Art of Letting go- ( and holding on)

I hadn’t been writing for a while.

Maybe I loved the outward silence it projected.
Sometimes, deceiving the world around about the beats playing inside your head is an act of doting on yourself.
It even helps trick your own mind into an inebriated melancholy.

The Akvarellblock papers you bought for me from the shop opposite the park—the one with the big bougainvillea fence—lay untouched, covered in the dust of my disownment.
The words I once mustered with ease have now abandoned me, for the emotions they fed on were drained out while scribbling those letters never sent to you.

Isn’t it strange—how the things you once held close to your heart lose their magic and charm over time? Or how we teach ourselves they no longer matter?
Walking with you every evening was one of the most important routines of my life.
Now, as I sit here alone, watching those familiar evening strollers, all I wonder is...
Was it ever important to you?

I was never afraid to voice my feelings.
But somehow, I lost the art of playing them in soft tunes.
How strange it is—to watch someone walk away from your life, and to feel the numbness in your heart…
That moment when you're left holding the weight of an entire universe you once built together—alone—
Trying hard not to drop it, and still watching it scatter all around you.
For a while, you even forget to breathe.

You gave me such superpowers.
You made me realize parts of myself I never knew existed.
Maybe I should thank you here.

I was just an ordinary soul, with some scratches and stitches here and there.
Hope was my religion; miracles, my belief.
You made me feel special—if only for a while—
Only to shake me up to reality and drop me back into my ordinariness…
Leaving everything that happened between us as nothing but a mirage.

But now that I’ve outgrown your disinterest,
The one thing that once weighed me down,
I can rightfully claim my share of the wisdom that was once hidden from me—
Now revealed and bestowed by your sheer indifference.

You don’t really lose people from your life.
You don’t stop loving them either.
You just get used to the distance and their absence.
You learn to hum along to the music in your heart,
And begin to enjoy its rhythm alone.

But deep down, your heart still misses a beat to every rhythm,
And it brings a moistness to your eyes.
Still, it’s life after all…
Just another win-win game.
You have to play along until you’ve lost all its beats.

Well… needless to say,
I do like the pause and replay button
A lot more than Ctrl + Alt + Delete.

So here I am…
Refurbishing, once again, the best story of my life.